Uit de oude doos...

Vandaag ben ik met de kinderen en opa en oma even gezellig bij Ikea geweest. Het was leuk, de kinderen ontzettend blij dat ze weer bij de ballenbak mochten spelen... zo enthousiast dat ze de hele winkel zijn "door gestuiterd" tot we ze konden afleveren. Ik moest nog even terugdenken aan een "oude" ervaring met mijn 2 jongens bij Ikea (ons meisje was nog niet geboren)... ik had er in de tijd ook een blog over geschreven.

Aldus, even een verhaaltje: "uit de oude doos"- om precies te zijn, 27 mei 2008:

Als "thuisblijfmoeder" heb je wel eens een idee... zo dacht ik gisteren, na een hele dag binnen zitten... laten we gezellig eens bij Ikea gaan kijken daar even wat eten en dan weer naar huis. Uiteraard na werk tijd, omdat Albert dan ook even mee kan. 

Zo gezegd... zo gedaan. Pak de kids in, de wagen, de tassen probeer ze allemaal in de auto te krijgen, rij er in de file naar toe, zoek een parkeerplek, wagens, tassen uit de auto, flesjes mee? Op naar de lift, wachten, wachten.... oh ja, nog een lift. In het restaurant, lange rij (op maandag avond?), wat zullen we bestellen? Kindermenu voor Alexander, bordje pasta, ijsje en limonade. Heerlijk. Plekje zoeken, kinderstoel halen, stoelen op zij, wagen moet er bij... 

Alexander gaat heerlijk eten, in olie overgoten pasta steeds kijkend naar zijn heerlijke ijshorentje die papa straks voor hem gaat vullen. Heerlijk zo een hele grote beker met Zweedse limonade. Wij genieten van het heerlijke tevreden gezicht en van zijn geluk als papa het "taartje" vult met ijs. Ruben nog tevreden in de wagen, en ik denk nog even "nou, gaat goed! dit doen we vaker"! 

Maar neeeeeeeeeeeeee, de kleurstof van de limonade gaat werken, Alexander wil niet meer in de buggy... LOPEN! Nee... wegrennen bedoelt hij!! Hij begint over de hele Ikea te stuiteren , wij gaan weer in de rij staan bij de kassa omdat we zo nodig weer een lampje moesten kopen en Ruben ligt krijsend in de wagen. Vele blikken van onbegrip, mensen denkend "hoe halen ze het in hun hoofd om nog om half 8 's avonds met kleine kinderen te gaan shoppen?" (... zo dacht ik vroeger ook, shame on me). 

Snel weer naar huis, Alexander nog steeds stuiterend op te achterbank... wij zeggen tegen elkaar "dat wordt feest thuis". En inderdaad. Tot laat op de avond 2 huilende kinderen die over hun slaap heen zijn. 

En ik heb mijn lesje wel geleerd. Een thuisblijf moeder hoeft niet te verwachten om "even ergens heen te gaan"... mag wel, maar de gevolgen zijn voor eigen risico! 

Zo schrijf ik, met een kind op schoot (omdat ze NOOIT besluiten tegelijk te slapen), terwijl het huis ontploft lijkt, het wasgoed groeit als je er naar kijkt, de wereld buiten aan je "voorbij loopt"... denkende: "wat was het toch relaxed om naar werk te gaan" Geniet ik wel van mijn kinderen zul je je afvragen? Het antwoord is toch: elk moment.