Uit de oude doos...

Vandaag ben ik met de kinderen en opa en oma even gezellig bij Ikea geweest. Het was leuk, de kinderen ontzettend blij dat ze weer bij de ballenbak mochten spelen... zo enthousiast dat ze de hele winkel zijn "door gestuiterd" tot we ze konden afleveren. Ik moest nog even terugdenken aan een "oude" ervaring met mijn 2 jongens bij Ikea (ons meisje was nog niet geboren)... ik had er in de tijd ook een blog over geschreven.

Aldus, even een verhaaltje: "uit de oude doos"- om precies te zijn, 27 mei 2008:

Als "thuisblijfmoeder" heb je wel eens een idee... zo dacht ik gisteren, na een hele dag binnen zitten... laten we gezellig eens bij Ikea gaan kijken daar even wat eten en dan weer naar huis. Uiteraard na werk tijd, omdat Albert dan ook even mee kan. 

Zo gezegd... zo gedaan. Pak de kids in, de wagen, de tassen probeer ze allemaal in de auto te krijgen, rij er in de file naar toe, zoek een parkeerplek, wagens, tassen uit de auto, flesjes mee? Op naar de lift, wachten, wachten.... oh ja, nog een lift. In het restaurant, lange rij (op maandag avond?), wat zullen we bestellen? Kindermenu voor Alexander, bordje pasta, ijsje en limonade. Heerlijk. Plekje zoeken, kinderstoel halen, stoelen op zij, wagen moet er bij... 

Alexander gaat heerlijk eten, in olie overgoten pasta steeds kijkend naar zijn heerlijke ijshorentje die papa straks voor hem gaat vullen. Heerlijk zo een hele grote beker met Zweedse limonade. Wij genieten van het heerlijke tevreden gezicht en van zijn geluk als papa het "taartje" vult met ijs. Ruben nog tevreden in de wagen, en ik denk nog even "nou, gaat goed! dit doen we vaker"! 

Maar neeeeeeeeeeeeee, de kleurstof van de limonade gaat werken, Alexander wil niet meer in de buggy... LOPEN! Nee... wegrennen bedoelt hij!! Hij begint over de hele Ikea te stuiteren , wij gaan weer in de rij staan bij de kassa omdat we zo nodig weer een lampje moesten kopen en Ruben ligt krijsend in de wagen. Vele blikken van onbegrip, mensen denkend "hoe halen ze het in hun hoofd om nog om half 8 's avonds met kleine kinderen te gaan shoppen?" (... zo dacht ik vroeger ook, shame on me). 

Snel weer naar huis, Alexander nog steeds stuiterend op te achterbank... wij zeggen tegen elkaar "dat wordt feest thuis". En inderdaad. Tot laat op de avond 2 huilende kinderen die over hun slaap heen zijn. 

En ik heb mijn lesje wel geleerd. Een thuisblijf moeder hoeft niet te verwachten om "even ergens heen te gaan"... mag wel, maar de gevolgen zijn voor eigen risico! 

Zo schrijf ik, met een kind op schoot (omdat ze NOOIT besluiten tegelijk te slapen), terwijl het huis ontploft lijkt, het wasgoed groeit als je er naar kijkt, de wereld buiten aan je "voorbij loopt"... denkende: "wat was het toch relaxed om naar werk te gaan" Geniet ik wel van mijn kinderen zul je je afvragen? Het antwoord is toch: elk moment.  

Wortelsoep

Het nieuws van prins Friso heeft mij vandaag zeer aangegrepen. Een vakantie, familiereünie, is in een groot drama uitgelopen. Wat een nachtmerrie moet dat zijn voor zijn vrouw en kinderen en voor onze koningin, een verslagen moeder. Zo wordt je weer geconfronteerd met hoe broos het leven is en hoe veel wij er van mogen genieten, op een goede manier.

En genieten, dat proberen we zeker te doen. Vandaag is de voorjaarsvakantie begonnen! De jongens waren er aan toe, ze zijn al dagen niet zo fit en ze zijn moe. We houden de vakantie lekker rustig, ik heb wel elke dag even iets leuks gepland, ochtendje Ikea, dagje bezoek, middagje bowlen en even leuk logeren bij opa en oma. En dan is de week ook weer voorbij.

Om de vakantie in te luiden, eten we vanavond pizza! Lekker, ik ga zo de keuken in om de pizza te bekleden. Vaak maak ik het deeg zelf, maar vandaag heb ik weer eens een gemakkelijke "uitrol pizza"... ik hoef hem dus alleen met allerlei lekkers te bedekken. Om te compenseren (voor het gebrek aan "verantwoord" voedsel), heb ik vanmiddag wortelsoep gemaakt. Klinkt niet erg lekker he? Maar de kinderen zijn er dol op en zo krijgen ze toch nog een hele hoeveelheid groente binnen.

Wortelsoep

1 kilo geschraapte wortelen

1 grote ui

2 aardappels geschild en in stukken gesneden

2 teentjes knoflook

1 blokje groentebouillon

1 maggiblokje

1 beetje olijfolie

geraspte italiaanse kaas (grana padano)

peper en zout

De ui snipperen en samen met de knoflook fruiten in de olijfolie. Ondertussen kook je ruim een liter water in de waterkoker. Als de ui goudbruin is voeg je de wortels en de aardappels toe, dan de bouillonblokjes en het water. Laat een half uurtje koken en pureer alles met een staafmixer. Breng op smaak met peper en zout. Serveer in een bord met de kaas en eventueel wat kookroom.

Torta alla ricotta

Het leven gaat zo snel, het vliegt gewoon voorbij, de dagen, weken, maanden, jaren! Het is echt ongelooflijk. Het gevoel dat onze oudste zoon nog maar net is geboren, en dit jaar wordt hij alweer 6. De middelste die al een maand lang naar school gaat en zich heel goed staande houdt tussen al die grote jongens. Het is vertederend om te zien, maar ook erg moeilijk om als moeder steeds een beetje los te moeten laten. Onze dochter die vorig jaar nog zo een klein kruimeltje was die spartelde in mijn buik, begint nu al te staan bij de tafel...

Misschien is dit wel de reden dat zo veel mensen een blog houden, althans, dat is wat ik er fijn aan vind... dat je toch nog even stil kunt staan bij de alledaagse dingen, dat je ze even vastlegt.. alsof die momenten niet meer verder gaan. Het is fijn om even stil te staan, bij de fijne momenten met je kinderen, de minder fijne momenten, de lekkere geuren uit de keuken, of de mooie zonnestralen die door je (vieze :)) ramen naar binnen komen.

Tel je zegeningen een voor een, want als je ze telt, dan sta je er bij stil en kun je er dankbaar voor zijn.

En nu... voor de drukke volle dagen die voorbij vliegen, even een mooi snel receptje. Een recept om weer een mooi moment te gaan beleven met je kinderen: als ze thuis komen van een middag op school, vermoeid, met rode wangetjes van het buiten spelen en vol verhalen. Heerlijk met een kopje thee, lekker samen zitten en tijd voor elkaar maken. Dit recept heb ik van mijn moeder gekregen die de kinderen (en mij) enkele weken geleden verraste met deze heerlijke cake. Het was weer een beetje als vroeger, als ik thuis kwam van school... samen met mama aan de keukentafel.

Cake met ricotta  

- 250 gram zelfrijzend bakmeel

- 3 eieren

- 250 gram ricotta

- 200 gram suiker

- een beetje melk

Meng de eieren met de suiker en de ricotta. Zeef het bakmeel er door. Meng alles tot een mooi beslag en voeg wat melk toe als het te dik is. Giet alles in een springvorm. In een verwarmde oven (200 graden) voor 30 minuten. 

Warm is hij erg lekker... en mooi dat er geen boter of olie bij moet!

Oosterse kipfilet stengels met honing

Gistermiddag, aan de late kant, liep ik als een kip zonder kop door het huis... 2 van de 3 kinderen ziek, bergen was, bergen stof en bergen rommel... en ik moest ook nog met het avondeten beginnen... beginnen? ik moest zelfs nog bedenken wat ik ging maken. Van de kinderen hoefde ik niet veel medewerking te verwachten... want ja, ze waren ziek zwak en misselijk en hadden echt nergens zin in. Ik besloot eerst maar de berg boeken naast mijn bed eens op de ruimen, gezien dochterlief van 1 het leuk vindt om elke keer de stapel om te gooien en er op gaat zitten en slijmen, scheuren en opeten. Ik vond in de grote stapel een klein boekje dat direct mijn aandacht trok. Ja! dit boekje had ik eens gekregen van lieve vrienden voor mijn verjaardag... misschien zag ik er in de tijd niet al te fleurig uit, gezien de titel: "kleine gerechten voor mama's op de rand van een zenuwinzinking". Ach ja, wellicht een lieve manier om mij te vertellen dat ik echt mijn leven moest beteren? Nee, ik zal er maar niks achter zoeken, het was vast heel lief bedoeld.

Ik besloot even te gaan zitten en het boekje door te bladeren, mijn oog viel op een heerlijk-ogend recept... genaamd "kleefkip"... het zou een gerecht zijn om je handen bij af te likken (gezien je het met de handen mocht eten, aldus de schrijfster)... en ja! volop voldoening voor moeders, omdat de borden altijd leeg zijn! Dit had ik even nodig. Alle ingrediënten had ik in huis en moedig ging ik aan de slag!

De kip heb ik geserveerd met eiermie met wokgroente en zoete aardappeltjes uit de oven. Manlief en ik vonden de gerechten heerlijk... de kinderen... tja... de eerste woorden van onze oudste toen hij aan tafel kwam waren: "ik ben allergisch voor dit geurtje... dus ik ga dit niet eten!"... uiteraard is dit in ons huis ongewenst gedrag, meneer moest het gerecht dus proeven. Het bleek toch dat de kinderen te ziek waren om er echt van de genieten, de 2 zieken zijn uiteindelijk bijna zonder eten naar bed gegaan. Geen voldoening voor deze mama. Maar ik geef het niet op... dit gerecht ga ik vaker maken en perfectioneren en de volgende keer, zullen ze er (aldus DEZE schrijfster) echt van gaan genieten! Ik weet het zeker.

Ingredienten voor de kip:

- 4 kipfilets in reepjes

- 3 el vloeibare honing

- 2 el sojasaus

- 1 el mosterd

- 3 el zonnebloemolie

- 1 theelepel paprikapoeder

- 1 mespunt rietsuiker

De kipfilets in reepjes snijden, alle overige ingrediënten in een grote kom mengen en de kipfilet hierin minimaal een uur laten marineren. Doe daarna de kipfilet op een bakplaat in de oven op 250 graden. Na 10 minuten de kipreepjes omdraaien en weer bedekken met het restje marinade, met een beetje suiker er op. Dan weer 10 minuten in de oven. Het gaat als het ware karamelliseren, maar bij mij ging het iets te snel... in de gaten houden dus.

Risotto alla parmigiana

Gistermiddag had ik nog geen idee wat ik zou gaan maken voor het avondeten. Ik had spulletjes in huis gehaald om pasta te maken, met aubergines en mozzarella. Ik had alleen zin in wat anders. Uiteindelijk zo lang nagedacht dat de kinderen begonnen te klagen : we hebben honger!!! Ja ja, honger hebben ze nooit gekend, zou mijn oma gezegd hebben, en zo is het ook.

Nou ja, ik moest er toch echt aan geloven. In koelkast en kasten gekeken en uiteindelijk werd het een eigen creatie. Ik heb het maar risotto alla parmigiana genoemd, want de ingrediënten lijken er wel erg op.

Risotto alla Parmigiana
- 1 uitje

- 1 blik gepelde tomaten in stukjes

- 2 kleine aubergines, geschild en in stukjes (geschild, omdat het vaak de schil is die een wat prikkel gevoel geeft op de tong, voor de kindertjes niet zo lekker)

- 1 pak risotto rijst

- een glas witte wijn

- 1 teentje knoflook (geperst)

- 2 bollen mozzarella, in stukjes gesneden

- olijfolie en roomboter

- lekker veel grana padano, geraspt

- 1 liter groentebouillon

- verse basilicum

Een eetlepel olijfolie en een stukje roomboter laten smelten in een hapjespan. Daarna uitje met knoflook fruiten. Voeg daarna de aubergines toe, in stukjes, laat ze een tijdje staan, af en toe roeren, tot ze flink geslonken zijn. Daarna rijst toevoegen en afblussen met de witte wijn. De risotto steeds bedekken met een beetje warme bouillon, het geheim is dat je moet zorgen dat de risotto nooit van de kook af gaat. Blijven roeren en steeds weer wat bouillon toevoegen. Toen de helft van de bouillon over was, heb ik de tomatenblokjes bij de risotto gedaan, op smaak gebracht met peper en zout en een bosje basilicum. Daarna gewoon verder met bouillon toevoegen en roeren. Als het wat zuur smaakt, kan je er ook een theelepel suiker aan toevoegen. Tegen het einde van de kooktijd de mozzarella toegevoegd en flink geroerd tot het helemaal gesmolten was. Grana er bij, een beetje roomboter er door roeren, en klaar.

De kinderen hebben gesmuld! Onze dochter van 1 heeft ons nog langer laten genieten van het avondeten... ze wil namelijk alleen zelf eten... ging erg goed, tot de laatste hap... als een katapult vloog de lepel door de kamer... dat een klein lepeltje zo een schade kan aanrichten! Op de muur, de stoel, de ramen... lekkere plakrijst... maar goed, lekker vond ze het wel.

Chocolade muffins met abrikozenjam en amaretti...

Eccomi qua! Een blog. Huisvrouw, huismoeder... wat heb ik eigenlijk te melden? Dat weet ik niet, maar wel fijn om af een toe even iets op te kunnen schrijven, zodat je het ook gewoon kunt delen. Met wie? Dat weet ik nog niet... ik weet niet of ik iemand op de hoogte ga brengen van mijn blog... we zien het wel. Eerst maar eens beginnen.

Voornamelijk zal mijn blog gaan over mijn grote hobby's: mijn kinderen, en koken.

Nou ja, koken... lekker eten dan.

Want ja, soms heb ik gebrek aan tijd. Zo was het vandaag de bedoeling, dat ik voor lieve vrienden iets lekkers zou bakken. Maar ja... wanneer moest ik dat nou doen? Voor deze keer ben ik ondeugend geweest, ik heb lekkere muffins gekocht... deze heb ik zelf  "versierd"... heerlijke chocolade muffins, met abrikozenjam er op, een laagje fondant en gekruimelde amaretti!!! Mamma mia! Ik had ze zelf willen proeven! Flesje wijn er bij, en klaar is Kees! (wil het flesje wijn nou toevallig voor een Kees bestemd zijn... en de muffins voor zijn vrouw, maar dat terzijde). Als ik ooit de kans krijg om mijn "halve"creaties weer te maken en te proeven, zal ik wel even melden hoe ze smaken. Eerst maar hopen dat de ontvanger ze lekker vindt.

De andere muffins op de foto, zijn trouwens "gewone" chocolate chip muffins, versierd met een bloemetje van fondant en een suiker roosje.

Ik zal maar eens met avondeten bezig... wat het gaat worden weet ik nog niet, even speuren in de koelkast!